Ceren İplikçi Durgut MiniMaksi için yazdı: Ne zaman yarım kalır insan?

Bir kız seyrediyorum bir süredir.
Deli bir yağmurda hepimiz kaçışırken ”acelem var” deyip yürüyüp gittiği gün, bir de yine bir gün birden gülümsediğinde sebebini sorunca “Şimşirlerin kokusunu duymuyor musun?” dediğinde korkutsa da beni; seyretmekten onu vazgeçmiyorum.

Gülümserken bazen bir yaş akıyor gözünden, kahkahasında bir umursamazlık görüyorum…
Sonra bakıyorum aslında çok ciddiye almış hayatı.

Ondaki bu her hali gördüğümden beri vazgeçmiyorum onu seyretmekten. Biri itti geçen gün onu, dikildi karşısına “Neden itiyorsun beni?” diye diklendi hesap sordu. Sonra dönünce arkasını düşündü gülümsedi; buldu sebebini galiba. Bir gün bir yerden çıkıyor geliyor, sade bir kahve istiyor, sonra hiç konuşmadan sessizce düşünüyor ağlamaklı oluyor, üşüyormuş biraz,  öyle diyor.

Sonra birden bir şeyler çiçekleniyor onda, başka bakmaya başlıyor. Sanki yenileniveriyor. N’oldu? diyemiyorum, denmiyor. İnsan utanıyor. Bir gün bir bakıyorum begonvilim açtı diye seviniyor,”Babam gülümsüyor sanki” diyor. “Başarıyorum galiba, tamamlayacağım kendimi”diyor, ben anlamak istiyorum, anlayamıyorum…

Hep acelesi var, hep koşuyor ama hiç 2yetişemiyorum ben…” demiyor. Üstelik her şeye hep yetişiyor.

Bir yerden çıkıyor geliyor, yorgun, enerjisiz kafası şişmiş, başaramıyor diyor. Kalkıyor gidiyor. Bir bakıyorum yine aynı yere gidiyor.

“Nerden öğrendin bunu?” diyebildim bir gün, “yarım kaldığım bir gün öğrendim” dedi.

“Ne zaman yarım kalır insan?” dedim. “Değişir.” dedi.

“Peki sen?” dedim…

“Hayatımdaki denge içimi kazıya kazıya ağır ağır benden çekilirken” dedi.

Derken gülümsedi, gözleri nemlendi ama ışıldadı.

“Ben o dengeye kendi kendime sahip olabilmenin bedelini ödüyorum şu an sadece.

Çok beklemem.” dedi.

Gözlerinde umut bir de uzun zamandır bekleyen zafer vardı…

Ceren İplikçi Durgut
cereniplikcidurgut@gmail.com